Ghetto Warszawskie było wydzieloną i zamkniętą strefą Warszawy w której okupanci niemieccy
stłoczyli ponad 400 tys. Żydów ze stolicy, okolicznych miasteczek, a także przesiedleńców z ziem wcielonych do Rzeszy. Ze względu na bardzo trudne warunki życia (głód, brak lekarstw, żywności) dziesiątki tysięcy zmarły z głodu i chorób, oraz zostały zamordowane przez Niemców z byle powodu.
22 lipca 1942 r. rozpoczęła się tzw. Wielka Akcja wysiedleńcza. W ciągu dwóch miesięcy Niemcy deportowali do obozu zagłady w Treblince ok. 300 tys. więźniów getta. W tzw. getcie szczątkowym pozostało już tylko około 60 tys. Żydów. Byli to głównie ludzie w sile wieku, bez rodzin, zatrudnieni w niemieckich warsztatach produkcyjnych.
19 kwietnia 1943 r., w wigilię święta Pesach, niemieckie oddziały liczące 2 tys. ludzi wspierane przez czołgi i wozy pancerne weszły do getta, do walki z nimi stanęło 500 członków ŻOB pod dowództwem Anielewicza oraz ponad 150 bojowców ŻZW.
8 maja 1943 r. Niemcy otoczyli bunkier dowództwa ŻOB przy ul. Miłej 18, w którym wysadziło się 120 żydowskich żołnierzy. Nierówna walka z przeważającymi siłami wroga trwała 16 maja 1943 roku. Wieczorem, na znak zwycięstwa Niemcy wysadzili w powietrze Wielką Synagogę przy ul. Tłomackiej, Dowódca niemiecki J. Stroop zapisał w swoim raporcie: „Była dzielnica żydowska w Warszawie przestała istnieć”. Po powstaniu Niemcy zrównali teren getta z ziemią.
Symbolem pamięci o powstaniu w Getcie jest żółty żonkil.